Borderline Times – Voorbijgaande, stressgebonden paranoïde

Het zevende criterium van borderline staat bekend als: voorbijgaande, stressgebonden paranoïde/dissociatie-symptomen. Paranoia, moeilijkheden om contacten te leggen, stemmen horen of hallucineren en ervan overtuigd zijn dat wat men waarneemt de realiteit is waardoor men ten slotte het contact verliest met de realiteit. Een psychose. Een groeiend deel van de bevolking besteed dagelijks tijd voor het creëren en het onderhouden van een identiteit in de virtualiteit. De tijd die daardoor over blijft om met zijn reële identiteit om te gaan vermindert recht evenredig, waardoor een prima voedingsbodem wordt gecreëerd voor paranoia en dissociatie. De stelling is dan ook dat we allemaal voorbijgaande, stressgebonden paranoïde/dissociatiesymptomen vertonen.

• Van de eerste PC tot Second Life. 76% van de jongeren tossen de 12 en 18 jaar speelt regelmatig games, gemiddeld 1,5 uur per dag. Games kunnen problematisch worden wanneer iemands gamegedrag geen maat meer kent, wanneer het impulsief wordt en een verslaving wordt. Sommige mensen vinden in het gamen een uitlaatklep voor frustraties in hun gewone leven. In games ligt de mogelijkheid om je eigen stempel te drukken en te winnen, waar dat in de realiteit vaak niet lukt. Maar die gamewereld is afgesloten van de realiteit, waar toetsing afwezig is. De corrigerende factor die in het normale leven aanwezig is door sociale controle, gesprekken, en directe feedback is nagenoeg niet aanwezig in games en de verdere virtuele wereld. Second Life bijvoorbeeld heeft meer dan 20 miljoen geregistreerde gebruikers. (Facebook telt er 900 miljoen en counting). Waar profielen worden gecreëerd die een zo positief mogelijk beeld van zichzelf laten zien. Een ‘hoped-for possible self’ genoemd: een gedissocieerde nepidentiteit. Er is hier sprake van een vermenging van de werkelijke wereld en een virtuele wereld. Zo heerst er een virtuele economie maar gaat er wel echt geld in om. Zaken uit het ware leven splitsen zich af. Een vorm van dissociatie in een niet-pathologische context dus. We dreigen via het verlies van contact met onze emoties ook het contact met de realiteit te verliezen.

• Hypecultuur & collectieve reacties. De media bepalen de werkelijkheid, de ‘waarheid’ in onze cultuur lijkt meer en meer een constructie van de media- en de reclamewereld. Soms ontstaat er een hype, bepaalde gebeurtenissen worden enorm uitvergroot, en even snel als ze gekomen zijn lijken ze ook weer verdwenen. We hebben een on/off-relatie met dergelijke gebeurtenissen, los van de vraag of ze van impact zijn op het bestaan of niet. Niet de omvang van de gebeurtenissen zelf, maar de ruimte die de media eraan geven bepaalt de grootte van de impact die ze hebben op het bestaan. Na de emotie van de gebeurtenis zou ruimte moeten worden gemaakt voor kadering. Maar tegen de tijd dat het zover is, is de gebeurtenis alweer uit de media verdwenen, want verdreven door nieuwe nieuws. De ruimte voor nabeschouwing is weg. Massahysterie.